Out with the old...

I am not at all sorry to see 2011 go. I'm very done with it, and it's not going down as a good year.
In some ways, it was good though. We started it off in Sydney, watching the fireworks with brother- and sister-in-law, as part of a very nice holiday, because MeneerHaan had to work in Australia for 2 months. Christmas barbecues and wonderful warm weather, fantastic trips, all relaxed.

Then I came home to a sick parent. I knew this when I left, in fact my family found out 2 days prior to my departure. I went anyway, because everything was very unsure, but when we were in Australia, surgery showed a nasty form of cancer. Not the homecoming you want. After the first surgery came a second one, then serious complications, few weeks hospital, a bit of recovery and then many many months of chemo. It's just a few weeks ago that we could leave this mess behind us. All seems OK, the doctors are happy, so we are too. Now it's recovery time for real for both my parents. Besides the physical strain, there is the emotional. They, we, need healing.

Soon after MeneerHaan came home from Down Under, his job ended. Even though it was his choice - he was very unhappy in his job - it was not easy making this decision and it meant some unsure times were coming. Luckily I bought my apartment before we got together on my salary alone, so we were blessed enough to be able to afford this. However, being unemployed does not normally improve one's mood (after the first few vacation-like weeks), so we were very glad MeneerHaan found a new job several months later.

The best thing of 2011 was without a doubt our engagement. My "marriage is nonsense" boyfriend proposed in the most beautiful garden of a lovely French castle, with a gorgeous ring. I was completely surprised, I hadn't seen it coming at all. That didn't prevent me from saying YES before MeneerHaan had even finished The Question. :-)

All this time, we were trying to conceive. But without believing it would ever work, because we heard in February that we would need help no matter what. The biggest part of the year we spent getting ready for ICSI. First the basic tests, then MeneerHaan had a fever which delayed his tests by three months. I had to have a HSG and a myoma removed, and they found out I have Hashimoto's disease. This meant another delay to get my hormones sorted out. And finally, at the end of October, we could start. I've written about our ICSI before, so no need to explain that this didn't end as hoped.

It's not all misery. I celebrated some successes at work, even got to accept some prestigious awards for the campaign I'm the project leader of, my loved ones are all good - except for the abovementioned problems, so there is stuff to be thankful for.

But the conclusion is: this was not my, our, year. 2012 needs to be better. In 2011 my family has fought and  beat cancer and unemployment. Next year we will fight and hopefully beat infertility. That's what I will be wishing for next Saturday night at 12 o'clock. On the child-infested New Year's Eve weekend we spend with a lot of our friends. That is, if these kids not have driven me so crazy I'm tying my tubes self handedly.


Yes, I know. I don't need my tubes anyway.
;-)

It's beginning to look a lot like Christmas

Christmas is only hours away, and I've been looking forward to it. Unlike many others, I don't have to deal with other one's kids or spend endless time with unfriendly in laws. We're going to have relaxed days, with presents, nice food, movies at my parents, and I'm making a Christmas dinner in my own home for the first time for fiancé's parents.

Christmas diner 2010

Last year we spent the holidays in Australia having lots of barbecues. Oh, to be there, in the sun, hamburgers and wine and no worries at all. Just  driving our campervan to wherever we felt like and doing fun stuff. We are definitely doing that again some day. But for now, I'm going to try to be as happy as I can be, think not too much about the sad stuff, and enjoy myself and my family.




I know it's not going to be easy (at all) for others, whereas some are over the moon with good news they just received. I hope all of you can enjoy these coming days the best you can. And I'll repeat my tweet:

I wish you all rest in your minds, peace in your hearts, loved ones in your arms and babies in your bellies! 

Kitchen therapy (EN)

I love cooking and baking. If I could keep only one room in my house, it would be my kitchen. That is, if my bed would fit in my kitchen as I love my bed very much too. Eating is another one of my favorite things to do. I'm all for sophisticated star food, I also I love Moroccan, Italian, Indonesian (in part my roots), but you can make me very happy with mashed potatoes and stew, or grilled fish. However, these last few weeks, I needed carbs and fatty's to make me happy. Bowls of oatmeal porridge and (home made) mac & cheese. Lots of tomato soup. Anything chocolate-covered. Cake and pie and cookies. Comfort food can comfort you by eating it, but also by the process of making it.

Now that I'm losing control over my procreating efforts, I compensate by cooking and baking. Truthfully, I have been slouching on my sofa a lot lately, but if I did get off, it was to cook or bake something. Coconut-lime cake, brownies, carrot cake, speculaas (a Dutch specialty, the almond-paste filled variation), but also beefstew, rosemary-baked potatoes,  lasagna have been made in my kitchen. If my hands are busy, my mind cannot drift to my worries and anxieties. It brings me comfort.

And it seems I am, again, not alone in this. I don't know if it is a coincidence, but so far I have almost swapped recipes with more IF-buddy's than with my IRL friends.
I guess it's all about control. At least, for me it is. You can take your ingredients, mix, knead, stir, boil, bake until you have willed them into whatever dish you want. It's not unlike the stimulation process in IVF/ICSI, where you have several body parts poked, prodded, swollen, molded into a warm and welcoming environment for an embryo to settle in. With one big difference. I have a lot of control over my cooking and baking. I usually know what I'm doing. And if for some reason I'm not and the food turns out to be less then yummy (or, ok, burned, terrible tasting, ugly or whatever - it happens), I toss it out and order a pizza. I wish IVF was that easy.

In the spirit of kitchen therapy, I'm sharing one of my latest experiments. Brings comfort in making, baking (ooh, the smell!) and eating. I'd love to hear what your comfort foods are. Recipe's more than welcome!

Lime-coconut cake

Next time I'll make a photo of the actual cake ;-)

Use a ready-made mix for cake or your own favorite basic cake recipe. Before mixing, add the zest of 1 lime (or more if you want it to be more lime-y) and the juice of half that lime (or, again, more if you like). Add coconut. I used about 4-5 tablespoons of unsweetened dessicated coconut, but felt it could have been more, at least 8. There was only a slight coco-flavour. If you cannot find that, use sweetened (then maybe a little less sugar) or dried coconut. Mix and bake the cake as you normally would.

For the icing: about half a pack of Philadelphia Light or any other plain creamcheese. Add powdered sugar and/or sweetener (enough to make it sweet, will at least be several tablespoons), some vanilla extract (about 1 teaspoon), a tablespoon of lemon juice, and the zest and juice of lime according to taste. I used the zest of 1 lime and about half or maybe more juice. Mix it together really well. If it's very think, you can add water or more juice, one tablespoon at a time. It should be a bit runny, but not too thin. If it's too thin, add some more creamcheese.

I'm not really a recipe-person, I just try and taste and if I don't like it, add some more. I guess you should do the same, adding more or less sugar, lime zest and juice to your taste.

When the cake is ready and cooled, add the icing on top and sprinkle with some more coconut.

My apologies to @babywishes25 and @AerynHansen for recycling this recipe. If you've made it, you can review it ;-)

Tick the boxes that apply (EN)

Earlier this week I visited a travel clinic for the vaccinations for our upcoming visit to India. The receptionist was surprised by my cheerfulness. I guess most people that enter the door are a little apprehensive about the shots. Hey, you don't scare me with needles so easily anymore. And besides, these are completely voluntary and are a guaranteed precursor for some good times, whereas IVF-shots are all about maybe's and small percentages, insecurities and worries etc.
Before the consult I was asked to fill in a form. And there you have it:

Are you pregnant:
[  ] Yes
[  ] No

Are you planning to be pregnant soon:
[  ] Yes
[  ] No

AARRGGH! People! If only getting pregnant was as easy as ticking a box! Can you imagine that there ARE women who can tick the box, stop taking precautions and get knocked up within a few months? In a bed? Without needles and people in white clothes?

I was happy to note that this didn't really affect me. I didn't get teary eyed or emotional, which was a good thing. But I do want to suggest some extra answers:

Are you pregnant:
[  ] Yes
[  ] No
[  ] Noooooohooooooo *snif* *tissue please* *snif*
[  ] Have you any idea how painful this question can be? For anyone who wants to be pregnant but can't or isn't? I'm not asking you any personal questions am I? How would you feel if I asked you if you are happy with your health, your weight, your relationship? Are you kidding me? Do you want me to leave? Do you want me to cry? Do you? Do you? DO YOU?

Are you planning to be pregnant soon:
[  ] Yes
[  ] No
[  ] HELLL YEAH
[  ] Yes, can you please give me a miracle fertility or immaculate conception shot as well?

Don't get me wrong. The clinic nurse was super nice and friendly and answered all my questions about possible interference of the shots with my IVF-cycle (which there are not) and thought I was very brave for undergoing all this and wished me all the best. I am not hurt or bitter at all about this questionnaire, I know that they have to ask and it's a good thing they do. Cause if I wás pregnant, it would have made sure that my baby wasn't harmed. And that is the most important thing!

Baby Bubbles (EN)

Trying to get pregnant through IVF/ICSI is like blowing bubbles. I think most of us did that when we were young, or not so young (I still like doing it!). Blowing bubbles may seem easy, but it's not.

You have to have the right mix of soapy water. Not to soapy, or it will be to heavy. Not to watery, or there will be no bubbles. Then you need your ring, bubble wand or whatever to blow your bubbles through. It needs to be round and even and straight. Then comes the blowing-part. Too hard and you're just spitting soap. To soft: nothing happens. Your bubbles can be too big and never come loose, they can be too small, they can refuse to float. You need an even, steady stream of air to blow beautiful bubbles. And even if you do, anything can happen. It can be windy and you bubbles get blown away, they may land in a bush, or someone snaps it out of the air.
But every now and then, you  blow the perfect bubble. The right size, floating in front of you, like a precious gem catching the sunlight. And if you are really lucky, you can catch it back on your bubblewand and hold it again.

We blew a good bubble these past few weeks. It was not perfect, but it was good enough. There was no wind, no mean prickly bushes around, no one that would destroy it. And for a moment, it looked like we could catch it again with our magical bubblewand. The excitement of that second where you think you will make it. An instant of joy and happiness. And then, the bubble shattered. Just like that: it was right in front of us, and now it's not.

We are not really blowing bubbles but making embryo's. The good thing about embryo's is that, if they are the right size and look good, you can freeze them. So now we hope that our bubbles have frozen into tiny little snowballs. Or frozen bubbles, just like this one.

Hoop... vervlogen...

Zondag was test-dag. Door allerlei verplichtingen en afspraken lukte het pas om eind van de middag te testen. Wiebelend van het nodig-moeten-plassen richting wc gegaan en daarna hele lange minuten gewacht. Er verscheen een plusje! We konden het bijna niet geloven, maar hoewel het een vaag lijntje was, stond die er wel degelijk. Voorzichtig blij! Er kan van alles mis gaan, zeker in de eerste weken, maar dit hadden we in ieder geval gehaald.

Omdat ik veel dronk vanwege de OHSS-symptomen hebben we de test de volgende ochtend herhaald. Weer een plusje! Een heel klein beetje donkerder zelfs. Goed nieuws, dus ik heb meteen gebeld met de IVF-verpleging om het te laten weten en met de internist om meteen ophoging van mijn schildklier medicijn te bespreken. Vanwege mijn opgezette buik en buikpijn moest ik 's middags nog wel even een echo laten maken, maar alles zag er - bij mij - goed uit. Bob was nog veel te klein om te zien op de echo.

Ik had nog een test liggen van een eerdere keer (toen mijn menstruatie uitbleef door wat achteraf bleek mijn schildklierproblemen), dus die heb ik dinsdagochtend gedaan. Hmmm. Dat is wel een heel vaag lijntje. Maar het was een goedkope test en niet een "early" zoals de andere twee, dus ik was er niet erg bezorgd over. Toen ik 's middags boodschappen ging doen werd ik zelfs nog behoorlijk misselijk, dus ik dacht dat eindelijk de H.CG hormonen hun werk gingen doen. De rest van de dag allerlei dingen gedaan, gekookt, taarten gebakken, een beetje tv gekeken (omdat druk doen wel z'n tol eiste). In de loop van de avond kreeg ik steeds meer een bedrukt gevoel. Misschien had ik niet moeten lezen op internet over de kans op vroege miskramen, dachten MeneerHaan en ik allebei nog. Gewoon positief blijven! Maar ondanks een poging dat te doen kreeg ik later een flinke huilbui, zoals ik de hele periode nog niet had gehad. Ik was er nog wel zo trots op dat ik niet vreselijk hormonaal was geweest, en slechts hier en daar een klein traantje had gelaten!

Vanochtend werden we allebei vroeg wakker. MeneerHaan is jarig - maar het zal niet alleen dat geweest zijn. Na nog een half uurtje proberen het slapen te rekken moest ik toch te nodig naar de wc. Dus maar meteen een testje doen. Hadden we eerst maar even ontbeten, kadootje uitgepakt. Hadden we maar niet vandaag op zijn verjaardag getest. Want op de test, weer een "early" maar van een ander merk, verscheen geen streepje. Of misschien extreem licht, maar eigenlijk niet. En hij had op z'n minst donkerder moeten zijn dan maandag. Toen wisten we het eigenlijk wel. Uiteindelijk nog een paar druppels eruit geperst om ook de digitale test te doen. En daar stond heel duidelijk niet zwanger.

Het is alsof je je heel ver uitstrekt om een ster te pakken. Je hebt het bijna, je gaat nog verder op je tenen staan want je vingertoppen raken de rand nét. Je denkt dat je 'em vast hebt. Maar het oppervlak is te glad en te scherp. Geen grip, je voelt de ster wegglippen. En een moment later is hij buiten bereik.

Het is over. Weken van prikken en ziekenhuisbezoekjes en monitoren en wachten, en 2 dagen hoop en al voorzichtig een beetje blij zijn, en nu is over. We weten in ieder geval dat mijn lichaam het wel doet. En hopelijk hebben we nog mooie frosties in de vriezer (dat horen we waarschijnlijk binnen een week). Maar daar hebben we vandaag helemaal niets aan.

2 weken wachten

Het is hoog tijd voor een update. Sinds mijn vorige bericht is er heel veel, en eigenlijk ook heel weinig gebeurd. Opvallend was in ieder geval mijn gebrek aan zin om m'n laptop überhaupt aan te raken. Little Miss Digital hier die normaal niet achter haar computer vandaan te slaan is, had niet eens de behoefte om de powerknop in te drukken. Zo zie je maar, ICSI doet rare dingen met je.

In De tussenstand beschreef ik het vreemde gevoel in mijn buik. Dat ging van vreemd naar vol naar ai-heel-vol. Goed nieuws, want dat betekende dat mijn eierstokken hun werk deden, zoals ook te zien was op de echo's die steeds tussendoor werden gemaakt. Een rare gewaarwording om je de hele dag bewust te zijn van je eierstokken. Arme, ondergewaardeerde eierstokken. 34 jaren van mijn leven gingen voorbij zonder dat ik veel aan ze heb gedacht. Ik denk dat ik dat nu wel goed gemaakt heb. Lopen, zitten, strakke broeken aan, ze waren het er niet mee eens.  

Op dinsdagavond 8 november klokslag 22.00 uur, ging de laatste spuit er in: p.regnyl. Daarin zit het H.CG hormoon en dat moet een eisprong opwekken na 36 uur. Om dat nét voor te zijn, stond de punctie gepland op t+35 uur, donderdagochtend 9.00 uur. Die laatste spuit was nog wel een belevenis, ampullen die je zelf moet breken, poeders en vloeistoffen mengen, het was net een apotheek in de keuken. Of een drugslab ;-).
Het verhaal over de punctie zal ik iedereen bespraken, maar boy-o-boy wat was dat een helse toestand. De beloofde drugs (ja, hier dan wel echt) brachten niet de roes en de vergeetachtigheid die was beloofd. Dat wordt er eentje voor het evaluatiegesprek. Gelukkig was MeneerHaan uiterst lief, heeft hij de hele tijd mijn hand vastgehouden en heel goed voor me gezorgd, vooral de eerste dagen waarop ik nauwelijks van de bank af ben gekomen. En uiteindelijk was het allemaal voor het goede doel, en dat was gelukkig inderdaad goed. Zijn 'productie' was ver boven verwachting goed, uit mijn buik zijn 12 eicellen gezogen en dat resulteerde de volgende dag in 9 (later zelfs 10) bevruchtingen. Ze waren een tikkeltje aan de trage kant, dus op is er een mooie 8-cellige embryo teruggeplaatst en de overige hadden nog 2 dagen om een beetje door te delen. We hopen dat de twee 7-cellige en de drie 6-cellige embryo's nog een spurtje hebben gemaakt en zijn ingevroren. Dat horen we hopelijk over een week.

En nu zit kleine embryo Bob, zoals we hem liefkozend hebben genoemd, bijna 2 weken in mijn buik. Het wachten valt mee en tegen. Uiteindelijk zijn de twee weken nog best snel voorbij gegaan. Maar ieder steekje, krampje, gevoel in mijn lichaam is reden tot onzekerheid. De eerste dagen was ik nog gesloopt van de punctie. En sinds begin deze week heb ik weer veel last van mijn buik (eierstokken hebben mogen proeven van de 15 minutes of fame en zijn nu niet meer weg te slaan uit de spotlights) en zie ik er, vooral 's avonds, uit alsof ik een basketbal heb ingeslikt. Dit ICSI-traject bestaat uit alleen maar nieuwe ervaringen, maar met mijn knoop en gulp half open rondlopen op mijn werk had niet gehoeven. De oorzaak van mijn bolle buik is hoogstwaarschijnlijk overstimulatie ofwel OHSS.

Dus doe ik het weer rustig aan en gebeurt er weer heel weinig. Lang leve de bank, yogabroeken (maar goed dat ik er zo veel heb) en de eindeloze voorraad Stargate Atlantis DVD's van MeneerHaan. Met een eindeloze stroom sapjes, soepjes en sportdrankjes binnen handbereik om de "3 liter vloeistof " binnen te krijgen, die moet voorkomen dat mijn lichte OHSS erger wordt en allerlei nare gevolgen gaat hebben.

Het testmoment komt nu met hele rasse schreden dichterbij. Ik ga zo eerst maar eens wat testen kopen. Een stuk of 20, ofzo. Van alle soorten één. En dan wordt dit de eerste keer dat ik POAS (Pee On A Stick) met in ieder geval de mogelijkheid dat er twee streepjes verschijnen. Fingers crossed.

Impostor (EN)

I seem to have some foreign visitors to this blog. I expect, and hope, they are my fellow IF-tweeps who are interested about my blablah-in-more-than-140-characters. However, they may have been dissappointed when they found a blog in Dutch. Google Translate can ony help you so much, and I wonder how my stories came out translated. So here's a trial: one blog in English to see where this leads. Please note, English is not my native tongue, so bear with me on the spelling errors!
Sometimes, I feel like an impostor in the online IF-community. I am very happy with the women I have 'met' online, on twitter and in blogs. It is comforting to know that we are not in this alone. I am grateful for the support, advice and well wishes. But most of the time, I am feeling like I am allowed to play with the cool kids, because they haven't realised yet that I am not one of them (and the truth is, of course, that I hope never to become one of them too).
I would, at this point, diagnose us with 'infertility light'. Confession: I have never peed on a stick. This isn't exactly true as I've peed on 3 or 4, but I have never peed on a stick with the hope that the "pregnant" mark would appear. I have never hoped or expected to be pregnant. We've only been trying to conceive for a year and a half.
On our first date - if you can count kissing in a bar, completely wasted, in front of a lot of mutual friends a date - I already knew that with MeneerHaan (you can GoogleTranslate that yourself), having kids would involve needles, people in white coats and petridishes. I knew about his low sperm count, and it even crossed my mind, in the months before that first kiss, when I was falling in love with him, that with this man, I might never have kids. But in those days, children were not on my priority list, and then I fell in love and couldn't live without him anymore, so here we are. Trying to conceive. Other than low sperm count, my thyroid-issues (which do not interfere with me getting pregnant, but might cause miscarriages - but thats under control now) and a small, removed, myoma, there should be nothing wrong.
This does not make our first cycle a walk in the park, but I have it relatively easy. Not much symptoms, I feel ok most of the time, enough follicles, lining good. Just a full belly, some nausea and sore legs. Even the shots I can handle better than I expected. Plus, which is something I am more than grateful about, my boss and collegues are very sympathetic and give me al the time off and space that I want or need. I feel blessed that this road, so far, is not bumpy or worse. Now, on the eve of egg collection, I can only hope that it stays like this. I don't expect it to be, the chance for this to work on the first go are slim, I am well aware of that. I'm being optimistic, but realistic at the same time. We are going to try though and make the most of it. If nothing else, we at least will have information about how my body takes it all. Maybe I will end up being one of the "cool kids", even if I hope I won't. I don't know what the future has in store for us.
Trough the excitement, the nerves, the anxiety, the support of my reallife friends and family warms my heart. They stand by us and wish the best for us. The support of my fellow tweeps is priceless. I feel undeserving of their well wishes, seeing as they have been trough so much more, dealt with so much more pain and hardship. I can only try to be brave and battle the odds, and muster up all the hope there is. And be very thankful for all the support we get. Friends, family and tweeps: thank you. You are amazing. I hope you all will not anymore (or never) be cool kids in the near, near future.

Een brief aan mezelf

Ondertussen gebeurt er ook nog wel wat op het 101-doelen front - al gaat dat niet zo heel hard, oops. Maar doel 47: een brief schrijven aan mezelf, is gedaan. Wat er in staat is natuurlijk alleen voor mijn eigen ogen bestemd, maar de woorden rust en geestelijk gezond en leuke dingen doen met MeneerHaan komen er in voor!
En ondanks alles lukt het heel langzaam om wat grammetjes af te vallen. Rekening houdend met geschommel hier en daar moet ik nu nog zo'n anderhalf tot 2 k.ilo. De lijst is geüpdatet!

Die kookboeken moet ik eens ordenen. Dan kan ik ook recepten gaan afvinken! Misschien wordt dat wel een aparte pagina op deze blog. Word ik een broed-kook-kipje!

De tussenstand

De score na een weekje spuiten:

1 Bio-hazard emmer in het gootsteenkastje (cool)
1 leeg doosje d.ecapeptylspuitjes (er ligt er nog eentje natuurlijk)
1 prikpen die minder fancy en volautomatisch is dan ik had gehoopt
1 bijna lege ampul p.uregon (ook daar is er meer van!)
Grens verlegd
1 blauwe plek
Vreemd gevoel in mijn buik
Un peu misselijk zo nu en dan (maar de Oatmeal Raisin Cookies van Donny Craves helpen goed)
6 follikels van goed formaat aan beide kanten (ene kant is de grootste bijna 11mm, andere kant 12mm)

Recht zo die gaat! Zondag volgende echo. En nu ga ik ff mijn joggingbroek aandoen...

Klaar voor de start.... AF!!!

Er zijn momenten geweest waarop ik dacht dat we hier nooit zouden komen. Zo ook de afgelopen dagen, en zelfs vanmiddag. De aankondiging dat ik ongesteld moest worden was er al weken (zere b.oobs), maar er gebeurde helemaal niets. Volgens MeneerHaan kwam dat omdat ik heimelijk bang was voor de prikken en mijn lichaam daar niet aan mee wilde doen. Met een ;-) natuurlijk! De drukke en onregelmatige werkdagen zullen ook niet geholpen hebben...
Anyway, het vooruitzicht van "aanstaande zaterdag voor het eerst prikken, meteen zelf en in de sauna" bleek voor mijn lichaam dan toch ook niet zo aanlokkelijk, want vannacht werd ik eindelijk ongesteld. Dat merkte ik toen ik om half zeven naar de wc moest. Normaal sta ik om half acht pas op, maar ik deed natuurlijk geen oog meer dicht. Dus opgestaan en maar gaan douchen. Waarna ik alle tijdswinst weer verspeelde door mijn contactlens te laten vallen en zeker 20 minuten te zoeken (Uiteindelijk gevonden trouwens, ik stond er bovenop. Gelukkig zijn het zachte lenzen. Deze hele IVF-toestand brengt geen handigheid in mij naar boven).
Om 11.00 mocht ik bellen om te vragen of we konden beginnen. En toen kwam de gevreesde opmerking: we hebben heel veel aanmeldingen binnen, je hoort 't vanmiddag. Dikke stress natuurlijk, en een concentratieniveau van lik-me-vestje. Gelukkig had ik nog een lunchpauze-shopsessie op het programma staan - don't you love retail therapy?!
Half vier, de geplande tijd voor het telefoontje van het ziekenhuis, kwam en ging. De minuten kropen voorbij. Ik zag ons al nog een maand wachten. Uiteindelijk heb ik zelf maar gebeld en toen kwam het verlossende woord: jullie kunnen starten. Na nog een telefoontje van hun kant met alle details kon ik nog net een paar mails afmaken, naar huis fietsen en een beetje hyper met het spuitje d.ecapeptyl in mijn hand wachten op MeneerHaan.
En die heeft zonder al te veel poeha, en met een heel klein beetje gepiep van mijn kant, die spuit in m'n buik gezet. We zijn begonnen.

Het doen en het laten

Misschien is het omdat we er al zo lang tegen aan hikken, dat het eigenlijk nog steeds niet is geland in mijn hoofd, het hele IVF/ICSI-circus. Het voelt nog behoorlijk surreëel dat ik over een paar weken of misschien wel dagen hormonen ga inspuiten, dat ze eicellen weg gaan nemen, hopelijk bevruchten en terugplaatsen. Ik lees er over op Twitter, in blogs, maar het altijd iemand anders z'n "feestje". Gaat dit werkelijk ook bij ons gebeuren?

Ondertussen kom ik wel het een en ander aan informatie tegen. Over wat je zou moeten doen en laten om de kansen op succes te verhogen. Ik probeer wel wat kilo's af te vallen, niet dat ik veel te zwaar ben, maar een beetje minder kan geen kwaad. Ook een beetje sporten om mijn lichaam wat "in shape" te krijgen, dan kan ik tenminste tegen een stootje, en alle buikspieren die ik nu nog creëer zijn mooi meegenomen. En sinds de allereerste afspraak 8 maanden geleden slik ik de meeste ochtenden een foliumzuurtabletje, zoals werd aangeraden: "baat het niet, dan schaadt het niet".  Maar vaak vergeet ik het ook. Gisterochtend dacht ik ineens: oh, ik moet dat niet meer vergeten, want over 4 weken (plusminus) zou ik zwanger kunnen zijn.

Er zijn ook allerlei dingen die ik zou moeten laten. Alcohol, koffie, zuivel. Alcohol snap ik, in ieder geval na een terugplaatsing. Minder alcohol is natuurlijk altijd wel goed, ook voor bovengenoemde lijn. Maar zo lang we nog steeds niet concreet ergens mee bezig zijn, laat ik de wijntjes niet staan. Zo veel zijn he er nou ook weer niet. Meestal. Zuivel zou ook niet goed zijn, maar daar trek ik me nog even niets van aan. Die zuivel heb ik ook weer nodig bij die paar kilo afvallen. En het is allemaal biologisch, dus moet dat maar in orde zijn.

Maar dan. De koffie laten staan. Dat was een opgave. Ik vind het moeilijker dan stoppen met roken een paar jaar geleden. Het hoort zo bij mijn dag. Op een dood moment als ik aan het werk ben een cappuccino halen. Zaterdagochtend een krantje en een heerlijke macchiato. Na het eten een espresso. Ik ben er bijna van overtuigd dat ik lichamelijke afkick-verschijnselen had, wat onzin is. Op vakantie drink ik vaak dagen of weken geen koffie (hoewel ik dan geen fijne koffietent voorbij kan lopen als we er in de buurt zijn). Nu red ik mezelf met decaf. Matig succes. Thuis gaat t nog, met mijn eigen Nespressootje. Op mijn werk: niet te zuipen, want daar doen ze een heel karig schepje decaf-koffie in het apparaat. Resultaat: waterige zooi. Dus nu ben ik nog veel dankbaarder dan ik ooit gedacht had te zijn met de inmiddels overgewaaide Starbucks. Mag ik een decaf double tall non-fat cappuccino?

We hebben een go!

Hoera! 8 maanden en 2 dagen na onze eerste afspraak bij een gynaecoloog hebben we eindelijk groen licht. Wie had dat gedacht... Ik heb zelfs nog een beetje getreuzeld met het maken van die afspraak begin maart. Als ik toen wist wat ik nu weet...

Een kleine reflectie op deze eerste maanden. Dit was voor ons fase 1. Toen we in maart van dit jaar bij de gynaecoloog zaten dacht ik nog dat "alleen" het zaad van MeneerHaan ons probleem was. De eerste testen wezen ook allemaal in die richting. Na onze doorverwijzing naar een ziekenhuis waar ze ook echt IVF/ICSI doen bleek dat we alle testen moesten worden herhaald, plus nog een paar extra. Dat leek wel logisch, omdat ze alles precies willen weten, en nu alvast alle informatie willen verzamelen die mogelijk ooit nodig is. Zo moest er een HSG worden gemaakt om mijn eileiders te bekijken (niet relevant voor IVF/ICSI) en te bezien of er afwijkingen waren aan mijn baarmoeder (wel relevant voor ICSI, met het oog op terugplaatsing van een of twee embryo's).  Zag ik tegenop, viel mee. In diezelfde week een hysteroscopie, waarbij een klein maar diepliggend myoom werd weggehaald. Met een schaartje. Zonder verdoving. Zag ik niet tegenop (want wist ik niet), viel Heel Erg Tegen. Met hoofdletters! Ik zie me nog staan op de parkeerplaats, achteraf. Ik was gewoon geshockeerd, wat is mij nu overkomen? Maar niet alleen de pijn die ik daarvan had, maar ook het feit dat ik ineens een patiënt leek te zijn kwam best hard aan.

En toen bleek na de cyclusanalyse en de zoveelste bloedtest ook nog dat mijn schildklier niet goed functioneert. Nog meer testen en ik had zo maar ineens een auto-immuun ziekte: Hashimoto. Goed dat dat nu ontdekt is, voor mij en voor een eventuele zwangerschap. Het zou miskramen kunnen veroorzaken en allerlei afwijkingen. Maar het betekende wel weer een paar maanden vertraging. Na steeds hogere doseringen pillen lijkt het nu onder controle, met als bonus dat ik het haast nooit meer koud heb en dan mijn haren en nagels veel sneller groeien. De beloofde paar kilo's die ik supermakkelijk zou afvallen zitten er helaas wel nog aan :-/.

Maar nu is het dan eindelijk zo ver! Alle recepten zijn binnen, de apotheek heeft een bestelling gedaan en over een week of twee kan ik beginnen met spuiten. Hopelijk, als niet allemaal andere vrouwen me dan voor zijn, zul je net zien natuurlijk!

Niets te melden...

Weinig te bloggen. Veel te werken. September en oktober zijn de drukste maanden op mijn werk. Druk, maar ook heel leuk. Ik heb de leukste baan die er is, ik kan veel delen van mijn werk zelf invullen, ik bepaal grotendeels mijn eigen werktijden,  ik mag samenwerken met allemaal hele leuke mensen. En dat is lekker, vooral nu, in dit "limbo" waarin er nog steeds niets gebeurt. Ja, over 2 weken (-2 dagen) de intake. Precies middenin de heftigste van de drukke weken. Zul je net zien dat ik een week later ongesteld wordt en we kunnen beginnen, tijdens dagen waarin ik maar een paar uur slaap. Dan kunnen die hormonen er ook nog wel bij.

Nee, ik mag echt niet klagen. Als ik de verhalen hoor van anderen die in hetzelfde schuitje zitten. Problemen op het werk, moeilijke bazen, verhalen bedenken waarom je er niet bent. Ik ben gezegend met de beste leidinggevende die er is. Hij is helemaal op de hoogte, vindt dat ik alle tijd moet nemen die ik nodig heb, informeert zo nu en dan hoe het gaat zonder ooit opdringerig te zijn. Ook mijn collega's doen 't precies goed. Ik hoef niets uit te leggen als ik een keertje chagrijnig ben of later binnen kom, maar ze doen ook niet overdreven lief of medelijdend.  

Nu moet de tijd alleen nog wat sneller voorbij gaan. Maar in drukke weken, gaat dat ook haast vanzelf.

Doelen 1 en 100

Doel 1 is een beetje een noodzaak om te beginnen. Ik kan natuurlijk virtueel sparen, maar het hebben van een echte spaarpot is wel lekker. Dat oude gevoel van rammelen en voelen hoe zwaar 'ie is. Hier passen natuurlijk nooit 101 2-euromunten in, maar dat zien we dan wel.

Doel 100 heb ik ook gehaald. Na eindeloos lang wikken en wegen tussen een iPad en een Galaxy Tab was ik er uit: het werd een iPad. Een witte, 16G zonder 3G. Voor het idee wilde ik nog wel een keer de Tab vasthouden, zodat ik wist wat ik NIET zou kopen. Op naar de Dixons. Alwaar een morsige man me geringschattend aankeek toen ik een aantal vragen stelde. In een poging om te verbloemen dat hij geen antwoord had deed hij alsof ik belachelijke dingen wilde weten. En daar houd ik niet zo van. I'll take my business elsewhere - met een licht Julia Roberts / Pretty Woman gevoel. Naar de volgende winkel dus, waar ik gelukkig werd geholpen door een heel vriendelijk meisje, dat alles voor me wilde uitzoeken, mijn vragen beantwoordde, en een witte iPad voor me ging pakken.... Op. Alleen nog maar zwarte. En dan kun je me een aansteller vinden, maar ik wilde gewoon een witte. Ja, ik weet dat ze hetzelfde doen, maar er worden niet voor niets witte en zwarte gemaakt hè? Zij begreep in ieder heel goed dat ik niet wilde wachten, geen zwarte wilde en in de volgende winkel een witte ging halen. Drie keer raden: ook daar waren ze op. Maar ze hadden wel witte Galaxy Tab's... AAAAARRRRRGGGGH. Om een lang verhaal kort te maken: deze verkoper wist de juiste snaar te raken en even later stond ik buiten met mijn Tab, inclusief hoesje die ik voor een meeneemprijsje kreeg. En ik ben er heel blij mee!

Overigens, doel 70 kan ook doorgestreept. Niet helemaal eerlijk, hij stond al op mijn lijstje voordat ik deze gepubliceerd had. Dus ergens in "limbo" heb ik dit doel behaald. Ik tel 'em gewoon lekker mee!  

Broedkipje doet 102 dingen

Zoals is te zien op de andere pagina van dit blog, ben ik gestart met een "Day Zero" project: 101 doelen bereiken in 1001 dagen. Ik weet niet  meer precies hoe ik het bestaan van dit fenomeen heb gevonden, maar het sprak me direct aan en wel om verschillende redenen.
1 ik ben dol op het beginnen van projecten
2 eindelijk een aanleiding om een blog te schrijven en vol te houden
3 als ik dingen van mijn to-do lijst er op zet, gebeuren die misschien ook een keer

Het idee groeide in mijn hoofd door en werd steeds beter. Ik kan hier misschien nog wel meer uit halen. Want het beginnen van projecten is een hobby, maar het afmaken van projecten nogal eens een uitdaging. Met een Day Zero-project kan ik deze character-flaw eens ter hand nemen. En het is ook een goede reden om te gaan bloggen - wat ik al wil en vaker vergeefs geprobeerd heb - want ik heb daadwerkelijk iets om over te schrijven. Ik heb meteen ook een plek waar ik alle columns die ik in de afgelopen jaren voor mezelf heb geschreven kan plaatsen. Het kan helpen om bepaalde stappen, klein en groot, te zetten die ik tot nu toe nooit heb willen of durven zetten. Een beetje uitdaging voor mezelf, anders dan die in mijn werk. Het is wellicht  een kans om wat goede gewoontes in te laten slijten.

Maar misschien is wel de belangrijkste reden dat ik iets anders, iets extra's heb om me in vast te bijten. Want die 101 doelen, die komen naast dat ene, grote ding dat we gaan doen: proberen een baby te maken. We zijn nog niet eens begonnen, nog niet écht tenminste, en nu al merk ik dat het een impact heeft op mijn leven, mijn hoofd en gemoedsrust. Ik ben geen piekeraar, normaal gesproken, maar soms kan zich iets vastzetten in mijn gedachten dat ik dan maar moeilijk weer los kan laten. Door die 101 andere doelen kan ik afleiding voor mezelf creëren. Grip houden. Ik heb weinig controle over die baby-to-be. Ik kan doen wat ik moet doen, maar veel heb ik niet zelf in de hand. Daar komt de ziekte van een van mijn ouders bij. En alle andere zaken in het leven die op je pad komen. Maar door me te committeren aan 101 doelen, heb ik in ieder geval focus op één deel van mijn leven. En wie weet, haal ik dan zelfs ooit nog een keer mijn rijbewijs.

Gepatientificeerd

Het is nu meer dan een jaar geleden dat we de pil "er uit hebben gegooid". Ondanks alle voorkennis - MeneerHaan heeft met ex-vriendin ook al eens onsuccesvol geprobeerd nageslacht voort te brengen - was dat spannend. Het zóu kunnen, zwanger worden. Maar het kwam niet eens zo slecht uit als dat niet meteen zou lukken.

Helaas lukte het niet meteen, en ook niet na een tijdje. Dus togen we naar een gynaecoloog. Een onderzoekje, een echo en diverse andere testen later werd duidelijk dat spontaan zwanger worden niet onmogelijk, maar wel heel onwaarschijnlijk was. Een niet onverwachte, maar natuurlijk wel onprettige boodschap. Die ons naar een IVF-arts bracht, alwaar we de hele serie test nog eens mochten overdoen, and then some... 

Tot dat moment, waren we gewoon MeneerHaan, man, en Broedkipje, vrouw. Daarna was ik ineens een patiënt. Het begint al met een afspraak maken, op de website van het ziekenhuis wordt alleen maar gesproken over patiënten. Maar dat is dan alleen nog een ongelukkige woordkeus. Al snel werd ik echt een patiënt. Zonder klachten, zonder problemen, maar wel met aandoeningen die verholpen moesten worden, medicijnen die moeten worden geslikt, grafieken en staatjes bijgehouden, tot kleine (doch zeer pijnlijke) ingrepen aan toe.

Ik onderga het allemaal met het (soms wat wankele) vertrouwen dat het allemaal voor een goed doel is, maar af en toe irriteert het me mateloos. Dan wil ik schreeuwen: IK BEN NIET ZIEK! IK WIL GEWOON EEN KIND! En iedereen begrijpt, dat doe ik  natuurlijk niet. Dus ik geniet dan maar van de verbaasde blik van de internist als hij vraagt: "hoe voelt u zich" en ik antwoord: "uitstekend!". Dat hoort de beste man vast niet vaak. De meeste patiënten zijn immers wel een patiënt.