Hoop... vervlogen...

Zondag was test-dag. Door allerlei verplichtingen en afspraken lukte het pas om eind van de middag te testen. Wiebelend van het nodig-moeten-plassen richting wc gegaan en daarna hele lange minuten gewacht. Er verscheen een plusje! We konden het bijna niet geloven, maar hoewel het een vaag lijntje was, stond die er wel degelijk. Voorzichtig blij! Er kan van alles mis gaan, zeker in de eerste weken, maar dit hadden we in ieder geval gehaald.

Omdat ik veel dronk vanwege de OHSS-symptomen hebben we de test de volgende ochtend herhaald. Weer een plusje! Een heel klein beetje donkerder zelfs. Goed nieuws, dus ik heb meteen gebeld met de IVF-verpleging om het te laten weten en met de internist om meteen ophoging van mijn schildklier medicijn te bespreken. Vanwege mijn opgezette buik en buikpijn moest ik 's middags nog wel even een echo laten maken, maar alles zag er - bij mij - goed uit. Bob was nog veel te klein om te zien op de echo.

Ik had nog een test liggen van een eerdere keer (toen mijn menstruatie uitbleef door wat achteraf bleek mijn schildklierproblemen), dus die heb ik dinsdagochtend gedaan. Hmmm. Dat is wel een heel vaag lijntje. Maar het was een goedkope test en niet een "early" zoals de andere twee, dus ik was er niet erg bezorgd over. Toen ik 's middags boodschappen ging doen werd ik zelfs nog behoorlijk misselijk, dus ik dacht dat eindelijk de H.CG hormonen hun werk gingen doen. De rest van de dag allerlei dingen gedaan, gekookt, taarten gebakken, een beetje tv gekeken (omdat druk doen wel z'n tol eiste). In de loop van de avond kreeg ik steeds meer een bedrukt gevoel. Misschien had ik niet moeten lezen op internet over de kans op vroege miskramen, dachten MeneerHaan en ik allebei nog. Gewoon positief blijven! Maar ondanks een poging dat te doen kreeg ik later een flinke huilbui, zoals ik de hele periode nog niet had gehad. Ik was er nog wel zo trots op dat ik niet vreselijk hormonaal was geweest, en slechts hier en daar een klein traantje had gelaten!

Vanochtend werden we allebei vroeg wakker. MeneerHaan is jarig - maar het zal niet alleen dat geweest zijn. Na nog een half uurtje proberen het slapen te rekken moest ik toch te nodig naar de wc. Dus maar meteen een testje doen. Hadden we eerst maar even ontbeten, kadootje uitgepakt. Hadden we maar niet vandaag op zijn verjaardag getest. Want op de test, weer een "early" maar van een ander merk, verscheen geen streepje. Of misschien extreem licht, maar eigenlijk niet. En hij had op z'n minst donkerder moeten zijn dan maandag. Toen wisten we het eigenlijk wel. Uiteindelijk nog een paar druppels eruit geperst om ook de digitale test te doen. En daar stond heel duidelijk niet zwanger.

Het is alsof je je heel ver uitstrekt om een ster te pakken. Je hebt het bijna, je gaat nog verder op je tenen staan want je vingertoppen raken de rand nét. Je denkt dat je 'em vast hebt. Maar het oppervlak is te glad en te scherp. Geen grip, je voelt de ster wegglippen. En een moment later is hij buiten bereik.

Het is over. Weken van prikken en ziekenhuisbezoekjes en monitoren en wachten, en 2 dagen hoop en al voorzichtig een beetje blij zijn, en nu is over. We weten in ieder geval dat mijn lichaam het wel doet. En hopelijk hebben we nog mooie frosties in de vriezer (dat horen we waarschijnlijk binnen een week). Maar daar hebben we vandaag helemaal niets aan.