Er zijn momenten geweest waarop ik dacht dat we hier nooit zouden komen. Zo ook de afgelopen dagen, en zelfs vanmiddag. De aankondiging dat ik ongesteld moest worden was er al weken (zere b.oobs), maar er gebeurde helemaal niets. Volgens MeneerHaan kwam dat omdat ik heimelijk bang was voor de prikken en mijn lichaam daar niet aan mee wilde doen. Met een ;-) natuurlijk! De drukke en onregelmatige werkdagen zullen ook niet geholpen hebben...
Anyway, het vooruitzicht van "aanstaande zaterdag voor het eerst prikken, meteen zelf en in de sauna" bleek voor mijn lichaam dan toch ook niet zo aanlokkelijk, want vannacht werd ik eindelijk ongesteld. Dat merkte ik toen ik om half zeven naar de wc moest. Normaal sta ik om half acht pas op, maar ik deed natuurlijk geen oog meer dicht. Dus opgestaan en maar gaan douchen. Waarna ik alle tijdswinst weer verspeelde door mijn contactlens te laten vallen en zeker 20 minuten te zoeken (Uiteindelijk gevonden trouwens, ik stond er bovenop. Gelukkig zijn het zachte lenzen. Deze hele IVF-toestand brengt geen handigheid in mij naar boven).
Om 11.00 mocht ik bellen om te vragen of we konden beginnen. En toen kwam de gevreesde opmerking: we hebben heel veel aanmeldingen binnen, je hoort 't vanmiddag. Dikke stress natuurlijk, en een concentratieniveau van lik-me-vestje. Gelukkig had ik nog een lunchpauze-shopsessie op het programma staan - don't you love retail therapy?!
Half vier, de geplande tijd voor het telefoontje van het ziekenhuis, kwam en ging. De minuten kropen voorbij. Ik zag ons al nog een maand wachten. Uiteindelijk heb ik zelf maar gebeld en toen kwam het verlossende woord: jullie kunnen starten. Na nog een telefoontje van hun kant met alle details kon ik nog net een paar mails afmaken, naar huis fietsen en een beetje hyper met het spuitje d.ecapeptyl in mijn hand wachten op MeneerHaan.
En die heeft zonder al te veel poeha, en met een heel klein beetje gepiep van mijn kant, die spuit in m'n buik gezet. We zijn begonnen.
Anyway, het vooruitzicht van "aanstaande zaterdag voor het eerst prikken, meteen zelf en in de sauna" bleek voor mijn lichaam dan toch ook niet zo aanlokkelijk, want vannacht werd ik eindelijk ongesteld. Dat merkte ik toen ik om half zeven naar de wc moest. Normaal sta ik om half acht pas op, maar ik deed natuurlijk geen oog meer dicht. Dus opgestaan en maar gaan douchen. Waarna ik alle tijdswinst weer verspeelde door mijn contactlens te laten vallen en zeker 20 minuten te zoeken (Uiteindelijk gevonden trouwens, ik stond er bovenop. Gelukkig zijn het zachte lenzen. Deze hele IVF-toestand brengt geen handigheid in mij naar boven).
Om 11.00 mocht ik bellen om te vragen of we konden beginnen. En toen kwam de gevreesde opmerking: we hebben heel veel aanmeldingen binnen, je hoort 't vanmiddag. Dikke stress natuurlijk, en een concentratieniveau van lik-me-vestje. Gelukkig had ik nog een lunchpauze-shopsessie op het programma staan - don't you love retail therapy?!
Half vier, de geplande tijd voor het telefoontje van het ziekenhuis, kwam en ging. De minuten kropen voorbij. Ik zag ons al nog een maand wachten. Uiteindelijk heb ik zelf maar gebeld en toen kwam het verlossende woord: jullie kunnen starten. Na nog een telefoontje van hun kant met alle details kon ik nog net een paar mails afmaken, naar huis fietsen en een beetje hyper met het spuitje d.ecapeptyl in mijn hand wachten op MeneerHaan.
En die heeft zonder al te veel poeha, en met een heel klein beetje gepiep van mijn kant, die spuit in m'n buik gezet. We zijn begonnen.
Spannend zus (en schoonbroer)..... Ik brand kaarsjes en duim me een ongeluk! xx zus
ReplyDeleteFijn!!
ReplyDeleteSucces met het spuiten. Decapeptyl is naar goedje maar je went eraan. ;-)
@zus: tnx, we doen ons uiterste best om je tante te maken :-)
ReplyDelete@Femke: gisteren eerste spuit gezet, niets van gevoeld. Hopelijk blijft dat zo!