Gepatientificeerd

Het is nu meer dan een jaar geleden dat we de pil "er uit hebben gegooid". Ondanks alle voorkennis - MeneerHaan heeft met ex-vriendin ook al eens onsuccesvol geprobeerd nageslacht voort te brengen - was dat spannend. Het zóu kunnen, zwanger worden. Maar het kwam niet eens zo slecht uit als dat niet meteen zou lukken.

Helaas lukte het niet meteen, en ook niet na een tijdje. Dus togen we naar een gynaecoloog. Een onderzoekje, een echo en diverse andere testen later werd duidelijk dat spontaan zwanger worden niet onmogelijk, maar wel heel onwaarschijnlijk was. Een niet onverwachte, maar natuurlijk wel onprettige boodschap. Die ons naar een IVF-arts bracht, alwaar we de hele serie test nog eens mochten overdoen, and then some... 

Tot dat moment, waren we gewoon MeneerHaan, man, en Broedkipje, vrouw. Daarna was ik ineens een patiënt. Het begint al met een afspraak maken, op de website van het ziekenhuis wordt alleen maar gesproken over patiënten. Maar dat is dan alleen nog een ongelukkige woordkeus. Al snel werd ik echt een patiënt. Zonder klachten, zonder problemen, maar wel met aandoeningen die verholpen moesten worden, medicijnen die moeten worden geslikt, grafieken en staatjes bijgehouden, tot kleine (doch zeer pijnlijke) ingrepen aan toe.

Ik onderga het allemaal met het (soms wat wankele) vertrouwen dat het allemaal voor een goed doel is, maar af en toe irriteert het me mateloos. Dan wil ik schreeuwen: IK BEN NIET ZIEK! IK WIL GEWOON EEN KIND! En iedereen begrijpt, dat doe ik  natuurlijk niet. Dus ik geniet dan maar van de verbaasde blik van de internist als hij vraagt: "hoe voelt u zich" en ik antwoord: "uitstekend!". Dat hoort de beste man vast niet vaak. De meeste patiënten zijn immers wel een patiënt.