Weinig te bloggen. Veel te werken. September en oktober zijn de drukste maanden op mijn werk. Druk, maar ook heel leuk. Ik heb de leukste baan die er is, ik kan veel delen van mijn werk zelf invullen, ik bepaal grotendeels mijn eigen werktijden, ik mag samenwerken met allemaal hele leuke mensen. En dat is lekker, vooral nu, in dit "limbo" waarin er nog steeds niets gebeurt. Ja, over 2 weken (-2 dagen) de intake. Precies middenin de heftigste van de drukke weken. Zul je net zien dat ik een week later ongesteld wordt en we kunnen beginnen, tijdens dagen waarin ik maar een paar uur slaap. Dan kunnen die hormonen er ook nog wel bij.
Nee, ik mag echt niet klagen. Als ik de verhalen hoor van anderen die in hetzelfde schuitje zitten. Problemen op het werk, moeilijke bazen, verhalen bedenken waarom je er niet bent. Ik ben gezegend met de beste leidinggevende die er is. Hij is helemaal op de hoogte, vindt dat ik alle tijd moet nemen die ik nodig heb, informeert zo nu en dan hoe het gaat zonder ooit opdringerig te zijn. Ook mijn collega's doen 't precies goed. Ik hoef niets uit te leggen als ik een keertje chagrijnig ben of later binnen kom, maar ze doen ook niet overdreven lief of medelijdend.
Nu moet de tijd alleen nog wat sneller voorbij gaan. Maar in drukke weken, gaat dat ook haast vanzelf.
Tuesday, September 27, 2011
Sunday, September 18, 2011
Doelen 1 en 100
Doel 1 is een beetje een noodzaak om te beginnen. Ik kan natuurlijk virtueel sparen, maar het hebben van een echte spaarpot is wel lekker. Dat oude gevoel van rammelen en voelen hoe zwaar 'ie is. Hier passen natuurlijk nooit 101 2-euromunten in, maar dat zien we dan wel.
Doel 100 heb ik ook gehaald. Na eindeloos lang wikken en wegen tussen een iPad en een Galaxy Tab was ik er uit: het werd een iPad. Een witte, 16G zonder 3G. Voor het idee wilde ik nog wel een keer de Tab vasthouden, zodat ik wist wat ik NIET zou kopen. Op naar de Dixons. Alwaar een morsige man me geringschattend aankeek toen ik een aantal vragen stelde. In een poging om te verbloemen dat hij geen antwoord had deed hij alsof ik belachelijke dingen wilde weten. En daar houd ik niet zo van. I'll take my business elsewhere - met een licht Julia Roberts / Pretty Woman gevoel. Naar de volgende winkel dus, waar ik gelukkig werd geholpen door een heel vriendelijk meisje, dat alles voor me wilde uitzoeken, mijn vragen beantwoordde, en een witte iPad voor me ging pakken.... Op. Alleen nog maar zwarte. En dan kun je me een aansteller vinden, maar ik wilde gewoon een witte. Ja, ik weet dat ze hetzelfde doen, maar er worden niet voor niets witte en zwarte gemaakt hè? Zij begreep in ieder heel goed dat ik niet wilde wachten, geen zwarte wilde en in de volgende winkel een witte ging halen. Drie keer raden: ook daar waren ze op. Maar ze hadden wel witte Galaxy Tab's... AAAAARRRRRGGGGH. Om een lang verhaal kort te maken: deze verkoper wist de juiste snaar te raken en even later stond ik buiten met mijn Tab, inclusief hoesje die ik voor een meeneemprijsje kreeg. En ik ben er heel blij mee!
Overigens, doel 70 kan ook doorgestreept. Niet helemaal eerlijk, hij stond al op mijn lijstje voordat ik deze gepubliceerd had. Dus ergens in "limbo" heb ik dit doel behaald. Ik tel 'em gewoon lekker mee!
Doel 100 heb ik ook gehaald. Na eindeloos lang wikken en wegen tussen een iPad en een Galaxy Tab was ik er uit: het werd een iPad. Een witte, 16G zonder 3G. Voor het idee wilde ik nog wel een keer de Tab vasthouden, zodat ik wist wat ik NIET zou kopen. Op naar de Dixons. Alwaar een morsige man me geringschattend aankeek toen ik een aantal vragen stelde. In een poging om te verbloemen dat hij geen antwoord had deed hij alsof ik belachelijke dingen wilde weten. En daar houd ik niet zo van. I'll take my business elsewhere - met een licht Julia Roberts / Pretty Woman gevoel. Naar de volgende winkel dus, waar ik gelukkig werd geholpen door een heel vriendelijk meisje, dat alles voor me wilde uitzoeken, mijn vragen beantwoordde, en een witte iPad voor me ging pakken.... Op. Alleen nog maar zwarte. En dan kun je me een aansteller vinden, maar ik wilde gewoon een witte. Ja, ik weet dat ze hetzelfde doen, maar er worden niet voor niets witte en zwarte gemaakt hè? Zij begreep in ieder heel goed dat ik niet wilde wachten, geen zwarte wilde en in de volgende winkel een witte ging halen. Drie keer raden: ook daar waren ze op. Maar ze hadden wel witte Galaxy Tab's... AAAAARRRRRGGGGH. Om een lang verhaal kort te maken: deze verkoper wist de juiste snaar te raken en even later stond ik buiten met mijn Tab, inclusief hoesje die ik voor een meeneemprijsje kreeg. En ik ben er heel blij mee!
Overigens, doel 70 kan ook doorgestreept. Niet helemaal eerlijk, hij stond al op mijn lijstje voordat ik deze gepubliceerd had. Dus ergens in "limbo" heb ik dit doel behaald. Ik tel 'em gewoon lekker mee!
Sunday, September 11, 2011
Broedkipje doet 102 dingen
Zoals is te zien op de andere pagina van dit blog, ben ik gestart met een "Day Zero" project: 101 doelen bereiken in 1001 dagen. Ik weet niet meer precies hoe ik het bestaan van dit fenomeen heb gevonden, maar het sprak me direct aan en wel om verschillende redenen.
1 ik ben dol op het beginnen van projecten
2 eindelijk een aanleiding om een blog te schrijven en vol te houden
3 als ik dingen van mijn to-do lijst er op zet, gebeuren die misschien ook een keer
Het idee groeide in mijn hoofd door en werd steeds beter. Ik kan hier misschien nog wel meer uit halen. Want het beginnen van projecten is een hobby, maar het afmaken van projecten nogal eens een uitdaging. Met een Day Zero-project kan ik deze character-flaw eens ter hand nemen. En het is ook een goede reden om te gaan bloggen - wat ik al wil en vaker vergeefs geprobeerd heb - want ik heb daadwerkelijk iets om over te schrijven. Ik heb meteen ook een plek waar ik alle columns die ik in de afgelopen jaren voor mezelf heb geschreven kan plaatsen. Het kan helpen om bepaalde stappen, klein en groot, te zetten die ik tot nu toe nooit heb willen of durven zetten. Een beetje uitdaging voor mezelf, anders dan die in mijn werk. Het is wellicht een kans om wat goede gewoontes in te laten slijten.
Maar misschien is wel de belangrijkste reden dat ik iets anders, iets extra's heb om me in vast te bijten. Want die 101 doelen, die komen naast dat ene, grote ding dat we gaan doen: proberen een baby te maken. We zijn nog niet eens begonnen, nog niet écht tenminste, en nu al merk ik dat het een impact heeft op mijn leven, mijn hoofd en gemoedsrust. Ik ben geen piekeraar, normaal gesproken, maar soms kan zich iets vastzetten in mijn gedachten dat ik dan maar moeilijk weer los kan laten. Door die 101 andere doelen kan ik afleiding voor mezelf creëren. Grip houden. Ik heb weinig controle over die baby-to-be. Ik kan doen wat ik moet doen, maar veel heb ik niet zelf in de hand. Daar komt de ziekte van een van mijn ouders bij. En alle andere zaken in het leven die op je pad komen. Maar door me te committeren aan 101 doelen, heb ik in ieder geval focus op één deel van mijn leven. En wie weet, haal ik dan zelfs ooit nog een keer mijn rijbewijs.
1 ik ben dol op het beginnen van projecten
2 eindelijk een aanleiding om een blog te schrijven en vol te houden
3 als ik dingen van mijn to-do lijst er op zet, gebeuren die misschien ook een keer
Het idee groeide in mijn hoofd door en werd steeds beter. Ik kan hier misschien nog wel meer uit halen. Want het beginnen van projecten is een hobby, maar het afmaken van projecten nogal eens een uitdaging. Met een Day Zero-project kan ik deze character-flaw eens ter hand nemen. En het is ook een goede reden om te gaan bloggen - wat ik al wil en vaker vergeefs geprobeerd heb - want ik heb daadwerkelijk iets om over te schrijven. Ik heb meteen ook een plek waar ik alle columns die ik in de afgelopen jaren voor mezelf heb geschreven kan plaatsen. Het kan helpen om bepaalde stappen, klein en groot, te zetten die ik tot nu toe nooit heb willen of durven zetten. Een beetje uitdaging voor mezelf, anders dan die in mijn werk. Het is wellicht een kans om wat goede gewoontes in te laten slijten.
Maar misschien is wel de belangrijkste reden dat ik iets anders, iets extra's heb om me in vast te bijten. Want die 101 doelen, die komen naast dat ene, grote ding dat we gaan doen: proberen een baby te maken. We zijn nog niet eens begonnen, nog niet écht tenminste, en nu al merk ik dat het een impact heeft op mijn leven, mijn hoofd en gemoedsrust. Ik ben geen piekeraar, normaal gesproken, maar soms kan zich iets vastzetten in mijn gedachten dat ik dan maar moeilijk weer los kan laten. Door die 101 andere doelen kan ik afleiding voor mezelf creëren. Grip houden. Ik heb weinig controle over die baby-to-be. Ik kan doen wat ik moet doen, maar veel heb ik niet zelf in de hand. Daar komt de ziekte van een van mijn ouders bij. En alle andere zaken in het leven die op je pad komen. Maar door me te committeren aan 101 doelen, heb ik in ieder geval focus op één deel van mijn leven. En wie weet, haal ik dan zelfs ooit nog een keer mijn rijbewijs.
Saturday, September 10, 2011
Gepatientificeerd
Het is nu meer dan een jaar geleden dat we de pil "er uit hebben gegooid". Ondanks alle voorkennis - MeneerHaan heeft met ex-vriendin ook al eens onsuccesvol geprobeerd nageslacht voort te brengen - was dat spannend. Het zóu kunnen, zwanger worden. Maar het kwam niet eens zo slecht uit als dat niet meteen zou lukken.
Helaas lukte het niet meteen, en ook niet na een tijdje. Dus togen we naar een gynaecoloog. Een onderzoekje, een echo en diverse andere testen later werd duidelijk dat spontaan zwanger worden niet onmogelijk, maar wel heel onwaarschijnlijk was. Een niet onverwachte, maar natuurlijk wel onprettige boodschap. Die ons naar een IVF-arts bracht, alwaar we de hele serie test nog eens mochten overdoen, and then some...
Tot dat moment, waren we gewoon MeneerHaan, man, en Broedkipje, vrouw. Daarna was ik ineens een patiënt. Het begint al met een afspraak maken, op de website van het ziekenhuis wordt alleen maar gesproken over patiënten. Maar dat is dan alleen nog een ongelukkige woordkeus. Al snel werd ik echt een patiënt. Zonder klachten, zonder problemen, maar wel met aandoeningen die verholpen moesten worden, medicijnen die moeten worden geslikt, grafieken en staatjes bijgehouden, tot kleine (doch zeer pijnlijke) ingrepen aan toe.
Ik onderga het allemaal met het (soms wat wankele) vertrouwen dat het allemaal voor een goed doel is, maar af en toe irriteert het me mateloos. Dan wil ik schreeuwen: IK BEN NIET ZIEK! IK WIL GEWOON EEN KIND! En iedereen begrijpt, dat doe ik natuurlijk niet. Dus ik geniet dan maar van de verbaasde blik van de internist als hij vraagt: "hoe voelt u zich" en ik antwoord: "uitstekend!". Dat hoort de beste man vast niet vaak. De meeste patiënten zijn immers wel een patiënt.
Helaas lukte het niet meteen, en ook niet na een tijdje. Dus togen we naar een gynaecoloog. Een onderzoekje, een echo en diverse andere testen later werd duidelijk dat spontaan zwanger worden niet onmogelijk, maar wel heel onwaarschijnlijk was. Een niet onverwachte, maar natuurlijk wel onprettige boodschap. Die ons naar een IVF-arts bracht, alwaar we de hele serie test nog eens mochten overdoen, and then some...
Tot dat moment, waren we gewoon MeneerHaan, man, en Broedkipje, vrouw. Daarna was ik ineens een patiënt. Het begint al met een afspraak maken, op de website van het ziekenhuis wordt alleen maar gesproken over patiënten. Maar dat is dan alleen nog een ongelukkige woordkeus. Al snel werd ik echt een patiënt. Zonder klachten, zonder problemen, maar wel met aandoeningen die verholpen moesten worden, medicijnen die moeten worden geslikt, grafieken en staatjes bijgehouden, tot kleine (doch zeer pijnlijke) ingrepen aan toe.
Ik onderga het allemaal met het (soms wat wankele) vertrouwen dat het allemaal voor een goed doel is, maar af en toe irriteert het me mateloos. Dan wil ik schreeuwen: IK BEN NIET ZIEK! IK WIL GEWOON EEN KIND! En iedereen begrijpt, dat doe ik natuurlijk niet. Dus ik geniet dan maar van de verbaasde blik van de internist als hij vraagt: "hoe voelt u zich" en ik antwoord: "uitstekend!". Dat hoort de beste man vast niet vaak. De meeste patiënten zijn immers wel een patiënt.
Subscribe to:
Posts (Atom)