Klaar voor de start.... AF!!!

Er zijn momenten geweest waarop ik dacht dat we hier nooit zouden komen. Zo ook de afgelopen dagen, en zelfs vanmiddag. De aankondiging dat ik ongesteld moest worden was er al weken (zere b.oobs), maar er gebeurde helemaal niets. Volgens MeneerHaan kwam dat omdat ik heimelijk bang was voor de prikken en mijn lichaam daar niet aan mee wilde doen. Met een ;-) natuurlijk! De drukke en onregelmatige werkdagen zullen ook niet geholpen hebben...
Anyway, het vooruitzicht van "aanstaande zaterdag voor het eerst prikken, meteen zelf en in de sauna" bleek voor mijn lichaam dan toch ook niet zo aanlokkelijk, want vannacht werd ik eindelijk ongesteld. Dat merkte ik toen ik om half zeven naar de wc moest. Normaal sta ik om half acht pas op, maar ik deed natuurlijk geen oog meer dicht. Dus opgestaan en maar gaan douchen. Waarna ik alle tijdswinst weer verspeelde door mijn contactlens te laten vallen en zeker 20 minuten te zoeken (Uiteindelijk gevonden trouwens, ik stond er bovenop. Gelukkig zijn het zachte lenzen. Deze hele IVF-toestand brengt geen handigheid in mij naar boven).
Om 11.00 mocht ik bellen om te vragen of we konden beginnen. En toen kwam de gevreesde opmerking: we hebben heel veel aanmeldingen binnen, je hoort 't vanmiddag. Dikke stress natuurlijk, en een concentratieniveau van lik-me-vestje. Gelukkig had ik nog een lunchpauze-shopsessie op het programma staan - don't you love retail therapy?!
Half vier, de geplande tijd voor het telefoontje van het ziekenhuis, kwam en ging. De minuten kropen voorbij. Ik zag ons al nog een maand wachten. Uiteindelijk heb ik zelf maar gebeld en toen kwam het verlossende woord: jullie kunnen starten. Na nog een telefoontje van hun kant met alle details kon ik nog net een paar mails afmaken, naar huis fietsen en een beetje hyper met het spuitje d.ecapeptyl in mijn hand wachten op MeneerHaan.
En die heeft zonder al te veel poeha, en met een heel klein beetje gepiep van mijn kant, die spuit in m'n buik gezet. We zijn begonnen.

Het doen en het laten

Misschien is het omdat we er al zo lang tegen aan hikken, dat het eigenlijk nog steeds niet is geland in mijn hoofd, het hele IVF/ICSI-circus. Het voelt nog behoorlijk surreëel dat ik over een paar weken of misschien wel dagen hormonen ga inspuiten, dat ze eicellen weg gaan nemen, hopelijk bevruchten en terugplaatsen. Ik lees er over op Twitter, in blogs, maar het altijd iemand anders z'n "feestje". Gaat dit werkelijk ook bij ons gebeuren?

Ondertussen kom ik wel het een en ander aan informatie tegen. Over wat je zou moeten doen en laten om de kansen op succes te verhogen. Ik probeer wel wat kilo's af te vallen, niet dat ik veel te zwaar ben, maar een beetje minder kan geen kwaad. Ook een beetje sporten om mijn lichaam wat "in shape" te krijgen, dan kan ik tenminste tegen een stootje, en alle buikspieren die ik nu nog creëer zijn mooi meegenomen. En sinds de allereerste afspraak 8 maanden geleden slik ik de meeste ochtenden een foliumzuurtabletje, zoals werd aangeraden: "baat het niet, dan schaadt het niet".  Maar vaak vergeet ik het ook. Gisterochtend dacht ik ineens: oh, ik moet dat niet meer vergeten, want over 4 weken (plusminus) zou ik zwanger kunnen zijn.

Er zijn ook allerlei dingen die ik zou moeten laten. Alcohol, koffie, zuivel. Alcohol snap ik, in ieder geval na een terugplaatsing. Minder alcohol is natuurlijk altijd wel goed, ook voor bovengenoemde lijn. Maar zo lang we nog steeds niet concreet ergens mee bezig zijn, laat ik de wijntjes niet staan. Zo veel zijn he er nou ook weer niet. Meestal. Zuivel zou ook niet goed zijn, maar daar trek ik me nog even niets van aan. Die zuivel heb ik ook weer nodig bij die paar kilo afvallen. En het is allemaal biologisch, dus moet dat maar in orde zijn.

Maar dan. De koffie laten staan. Dat was een opgave. Ik vind het moeilijker dan stoppen met roken een paar jaar geleden. Het hoort zo bij mijn dag. Op een dood moment als ik aan het werk ben een cappuccino halen. Zaterdagochtend een krantje en een heerlijke macchiato. Na het eten een espresso. Ik ben er bijna van overtuigd dat ik lichamelijke afkick-verschijnselen had, wat onzin is. Op vakantie drink ik vaak dagen of weken geen koffie (hoewel ik dan geen fijne koffietent voorbij kan lopen als we er in de buurt zijn). Nu red ik mezelf met decaf. Matig succes. Thuis gaat t nog, met mijn eigen Nespressootje. Op mijn werk: niet te zuipen, want daar doen ze een heel karig schepje decaf-koffie in het apparaat. Resultaat: waterige zooi. Dus nu ben ik nog veel dankbaarder dan ik ooit gedacht had te zijn met de inmiddels overgewaaide Starbucks. Mag ik een decaf double tall non-fat cappuccino?

We hebben een go!

Hoera! 8 maanden en 2 dagen na onze eerste afspraak bij een gynaecoloog hebben we eindelijk groen licht. Wie had dat gedacht... Ik heb zelfs nog een beetje getreuzeld met het maken van die afspraak begin maart. Als ik toen wist wat ik nu weet...

Een kleine reflectie op deze eerste maanden. Dit was voor ons fase 1. Toen we in maart van dit jaar bij de gynaecoloog zaten dacht ik nog dat "alleen" het zaad van MeneerHaan ons probleem was. De eerste testen wezen ook allemaal in die richting. Na onze doorverwijzing naar een ziekenhuis waar ze ook echt IVF/ICSI doen bleek dat we alle testen moesten worden herhaald, plus nog een paar extra. Dat leek wel logisch, omdat ze alles precies willen weten, en nu alvast alle informatie willen verzamelen die mogelijk ooit nodig is. Zo moest er een HSG worden gemaakt om mijn eileiders te bekijken (niet relevant voor IVF/ICSI) en te bezien of er afwijkingen waren aan mijn baarmoeder (wel relevant voor ICSI, met het oog op terugplaatsing van een of twee embryo's).  Zag ik tegenop, viel mee. In diezelfde week een hysteroscopie, waarbij een klein maar diepliggend myoom werd weggehaald. Met een schaartje. Zonder verdoving. Zag ik niet tegenop (want wist ik niet), viel Heel Erg Tegen. Met hoofdletters! Ik zie me nog staan op de parkeerplaats, achteraf. Ik was gewoon geshockeerd, wat is mij nu overkomen? Maar niet alleen de pijn die ik daarvan had, maar ook het feit dat ik ineens een patiënt leek te zijn kwam best hard aan.

En toen bleek na de cyclusanalyse en de zoveelste bloedtest ook nog dat mijn schildklier niet goed functioneert. Nog meer testen en ik had zo maar ineens een auto-immuun ziekte: Hashimoto. Goed dat dat nu ontdekt is, voor mij en voor een eventuele zwangerschap. Het zou miskramen kunnen veroorzaken en allerlei afwijkingen. Maar het betekende wel weer een paar maanden vertraging. Na steeds hogere doseringen pillen lijkt het nu onder controle, met als bonus dat ik het haast nooit meer koud heb en dan mijn haren en nagels veel sneller groeien. De beloofde paar kilo's die ik supermakkelijk zou afvallen zitten er helaas wel nog aan :-/.

Maar nu is het dan eindelijk zo ver! Alle recepten zijn binnen, de apotheek heeft een bestelling gedaan en over een week of twee kan ik beginnen met spuiten. Hopelijk, als niet allemaal andere vrouwen me dan voor zijn, zul je net zien natuurlijk!